((نقد و بررسی و تحلیل آلبوم محسن چاوشی - بی نام))
آلبومبی ناممحسن چاوشی که البته اسم اولیه اش آلبوم قمارباز بود که نتوانست با آن مجوز بگیرد با تاخیر یک هفته ای منتشر شد و دوستداران کارهای محسن چاوشی توانستند تجربه ی جدید او را که با اشعار کلاسیک ازمولاناوسعدیهمراه بود بشنوند.
انتشار هر آلبومی از چاوشی یک اتفاق مهم است. او لااقل به جهت سبک و صدای منحصر به فردی که دارد از نیمه ی دهه ی هشتاد به این طرف مهم ترین خواننده ی پاپ محسوب می شود. صدای گرفته اش عموما روی قطعات تاثربرانگیز و غمگین جواب می دهد و هر وقت با یک آهنگساز و تنظیم کننده ی خوب کار کند، مثل قطعاتی که برای فیلم <<سنتوری>> مهرجویی خواند یا مثل آلبوم قبلی اش <<ابراهیم>> می تواند از پتانسیل های ویژه ی صدایش استفاده کند.
آلبوم <<بی نام>> به دلیل استفاده اش از اشعار کلاسیک مولانا ناخودآگاه انتظاری شبیه آلبوم <<امیر بی گزند>> در مخاطبش زنده می کند. خودم از طرفداران همکاری های چاوشی با حسین صفا هستم و به نظرم ترانه های اجتماعی و سیاه و تند و تیز حسین صفا خیلی خوب به صدای چاوشی می خورد و چاوشی هم آن قدر با آن ها ارتباط برقرار می کند که تعدادی از بهترین قطعات موسیقی اش را برای ترانه های حسین صفا نوشته است. در همان آلبوم <<ابراهیم>> حداقل دو سه شاه قطعه داشتیم که می شد بارها و بارها گوش داد.
حیف چاوشی است که آلبومی مثل <<بی نام>> در کارنامه اش باشد. آلبومی که بزرگترین مشکلش این است که بی هویت است. نه شکل چاوشی را دارد و نه مولانا.
اما از طرف دیگر کلمات مولانا آهنگ و وزنی دارد که چاوشی در آلبوم <<امیر بی گزند>> نشان داد می تواند از آن ها قطعاتی ریتمیک، سرحال، پرانرژی و قوی دربیاورد.
نمونه اش قطعات <<این کیست این؟ این کیست این؟ این یوسف ثانی است این / امروز مستیم ای پدر، توبه شکستیم ای پدر، از قحط رستیم ای پدر / امسال ارزانی است این>> که موسیقی با آهنگ کلمات مولانا همراه می شود و حال و هوای عرفانی قطعه با موسیقی روز خیلی خوب ترکیب می شود و نتیجه اش کاری انرژی بخش و وجدآور است.
یا در خود قطعه ی <<امیر بی گزند>> با مطلع <<عجب سروی، عجب ماهی، عجب یاقوت و الماسی>> چاوشی خیلی خوب متوجه شده که حال و هوای این شعر مولانا به اندازه ی <<بی خود و مجنون دل من>> مستعد ریتمیک شدن نیست. در حقیقت شعر به شعر تفاوت را احساس کرده و جدا از حفظ زبان آهنگین اشعار مولانا توانسته به هر کدام از قطعاتش فردیتی بدهد.
این مقدمه ی طولانی را در نقد آلبوم بی نام نوشتم که از دل آن به مشکلات آلبوم جدید محسن چاوشی برسم. در آلبوم بی نام یازده قطعه منتشر شده که آهنگساز همه شان هم چاوشی است. اگر اسم چاوشی را هم نمی دیدید از یکدستی ملودی ها و حتی آن مایه ای که از موسیقی جنوبی و عربی به آن اضافه کرده متوجه می شدید که همه ی قطعات دستپخت یک نفر است. منتها بیشتر از آن که به معنای مولف بودنش باشد تکرار بی حاصل شده. حال و هوایی در مخاطب زنده نمی کند.
صدای خواننده ی همراه که در قطعاتی مثل <<راز>> وجود دارد نه توجیه زیبایی شناسی دارد و نه حتی گفتارش مفهوم است. انگار قرار بوده وهمی ایجاد کند که مثلا در همین قطعه ی <<راز>> اصلا به ریتم یکنواخت آهنگ نمی خورد.
جان منی جان منی جان من / آن منی آن منی آن من
شاه منی لایق سودای من / قند منی لایق دندان من
بهترین قطعه ی آلبوم همان اولی است به نام <<قند من>> که از بقیه هم ریتمیک تر است اما واقعیت این جاست که حتی در همان قطعه هم مدولاسیون ناگهانی به موسیقی بندری و شیوه ی ادای کلمات چاوشی گاهی آزاردهنده می شود. بعضی کلمات انگار از کنترلش خارج می شوند. اتفاقی که در اجرای آثار مولانا در <<امیر بی گزند>> شاهدش نبودیم.
همان فرمول <<قند من>> را در قطعات <<قمارباز>> و <<زاهد>> هم می توان شنید و اگر برای همان قطعه ی اول جواب می داد دیگر تاثیرش را از دست داده است.
اگر در قطعه ای مثل <<بر سلطان>> (که در کنار <<قند من>> از قطعات آلبوم است که حداقل می شود دو بار شنیدش) هم شیوه ی تنظیم و ملودی با قطعات دیگر متفاوت است، از اواسط آن افکت هایی به قطعه اضافه شده که متاسفانه حال و هوای مخاطب را خراب می کند.
قطعاتی که در آن ها اشعار سعدی را خوانده مثل <<راز>> یا <<گنجشک پریده>> انگار حس کرده که به جای کوبندگی اشعار مولانا باید لطافت کلمات سعدی را جایگزین کند اما از آن جا که این تفاوت را درست هضم نکرده حتی کلمات اشعار این دو قطعه واضح نیستند. سه قطعه ی <<راز>>، <<گنجشک پریده>> و <<من ندانستم>> اصلا تکلیف شان مشخص نیست. جایی میان تلفیق ترنس و راک و فولکلور و سنتی گیر کرده اند و در هیچ کدام هم به کمال نمی رسند و نقطه ی وصل شان هم مشخص نیست.
به نظر می رسد در این آلبوم جای خالی تنظیم های بهروز صفاریان یا فرشاد حسامی به شدت حس می شود. احتمالا اگر چاوشی مثل آلبوم های قبلی فقط چند قطعه را تنظیم می کرد و سلیقه ی دیگری هم دخیل بود خروجی دلنشین تر و حرفه ای تر از کار درمی آمد. در حال حاضر فضای ملودی ها بی دلیل شلوغ و پرسروصداست و ترکیب سازبندی ها به دل نمی نشیند.
اگر در آلبوم <<ابراهیم>> اعتماد به نفس چاوشی باعث تاثیر مثبت روی وجه های مختلف قطعات موسیقی شده بود حالا به نظر می رسد یکه تاز بودنش کمی کار دستش داده است.
البته که طرفداران چاوشی هرگز از او ناامید نمی شوند. احتمال پرفروش شدن آلبوم <<بی نام>> زیاد است. به خصوص که فعلا هم به نظر نمی رسد رقیب قدری داشته باشد. اما حیف چاوشی است که آلبومی مثل <<بی نام>> در کارنامه اش باشد. آلبومی که بزرگترین مشکلش این است که بی هویت است. نه شکل چاوشی را دارد و نه مولانا.
قطعات آلبوم بی نام محسن چاوشی
- قند منی (مولانا)
- گنجشک پریده (سعدی)
- بر سلطان (مولانا)
- چنگ (فصیح امان کاشانی)
- قمارباز (مولانا)
- عقل و خرد (مولانا)
- زاهد (مولانا)
- باز آمدم (مولانا)
- من ندانستم (سعدی، وحشی بافقی)
- قوم به حج رفته (مولانا)
- راز (سعدی)
نقد نصیر مشکوری: ردپای ایلومیناتی در جلد آهنگ تانک های صورتی کاردو از آلبوم کوتاه 1
نقد و بررسی آهنگ دیدگاه از حصین (منتقد: امیر حسین)
نقد آهنگ لال از یاس (دیس و اعلام جنگ یاس به همه)
نقد و بررسی سورنا آهنگ مهران تحلیل ali sorena mehran
نقد آهنگ راک ا چاک از پیشرو و هیدن (منتقد : امیر حسین مرادی مقدم)
فول آلبوم کاردو رپر | دانلود تمام آهنگ های کاردو خواننده | Kaardo Songs Free Download
چاوشی ,ی ,آلبوم ,مولانا ,قطعه ,هم ,می شود ,است که ,قطعه ی ,محسن چاوشی ,بی نام